Baliflits 6. 2016

lieve allemaal, weer tijd voor wat flitsjes. Soms beleven we niks en zo is er weer van alles te vertellen. Donderdagmiddag om 5 uur kwam Ketut John even langs met zijn dochter. John kwam als jong jochie hier op Bumas werken. Jaren geleden kreeg hij een ongeluk met zijn brommer. Ik heb hem toen Aloe Vera gegeven en ja Kees je kunt het geloven of niet, de littekens in zijn gezicht zijn bijna niet meer te zien. Ik had van Wout en Froukje geld meegekregen voor hem en nu bleek dat John hier sinds januari  niet meer werkt. Het toeval wil dat ik zijn emailadres nog had. Dit kwam dus zeer goed uit. Hem een mailtje gestuurd en al gauw bericht terug, dat hij ons graag terug wilde zien. Nou het was enorm leuk en samen bij ons koffiehuisje hebben we enorm met hem gelachen. Jullie willen thuis natuurlijk ook graag weten wat we met het geld van onze bruiloft doen. John heeft in mei een dochtertje gekregen en heeft nogal wat ziekenhuiskosten moeten maken omdat de kleine meid geen genoeg witte bloedlichaampjes aanmaakte, dus vonden wij dit een heel goed doel. Hij komt n.l. Uit een zeer arme familie en dit werd door de receptioniste nog een onderstreept. S'avonds kregen we al een mailtje terug dat ze hier heel blij mee waren en dat het goed besteed zou worden. S' avonds kwamen de kinderen langs en namen een kilo pinda's mee. Ik heb deze naar boven gebracht en daarna zijn we met zijn allen bij MonaLisa gaan eten. Gelukkig bleef het droog, want er was alleen nog een tafel buiten vrij. Nog even met Robert gefacetimed want zijn vrouwtje was jarig. Ook getracht om met Kim te face-timen, maar dat lukte dus niet. Gistermorgen leek het mooi weer en dan gaan we naar het strand. Ik zal wat katjang meenemen, want ook onze vrienden aan het strand zijn daar gek op, wat denk je nergens te vinden. Nou een kilo pinda's is toch echt geen klein zakje. De hele kamer doorgespit, maar al wat ik vond, geen pinda's. Toen maar zonder richting strand vertrokken. Toch liet het me niet los en toen we samen aan het badderen waren, zeg ik tegen Roeland, jij hebt toch zeker niks weggegooid. Zegt ie eerst ook nog nee. En opeens zegt hij, ja ik heb een zwarte zak met de afval van het fruit in de vuilcontainer gegooid. Ik zeg wat zeg daar? Die heb ik vanmiddag al in de container gedaan. Nou jullie begrijpen het al. Mijn katjangs zijn in de container verdwenen. Ja en hoe los je dat nou op zonder onze lieve pleegdochter hier in te betrekken? De dochter van onze strandbaas de situatie uitgelegd en gevraagd of zij dit ook kon maken en ja hoor, geen probleem! Nou Roeland heeft ze vanmiddag afgehaald, dan kunnen we morgen weer wat uitdelen aan onze strandvrienden. Vanmorgen toen we opstonden regende het behoorllijk. Toch met een groepje oefeningen gedaan in het zwembad en ach nat worden we toch. Bij het ontbijt klaarde het wat op, maar er kwamen wel wat wolken langs.Jaap wolken! Hartstikke zwart en ja hoor het begon opnieuw te plenzen. Onder het ontbijt kregen we nog een heel leuk verhaal van Hans te horen. Hans ging in het midden van de nacht naat het toilet. Waarschijnlijk heeft hij de bril omhoog gedaan en is gaan zitten. Hans en Lies hebben een open badkamer, toen hij zij broek weer omhoog deed, is hij blijven hangen aan het toiletblokje watLies had opgehangen. Hans voelt iets op zijn rug en staat stijf uit van de schrik. Hij dacht dat hij een gecko op zijn rug had. Lachen geblazen dus.Samen naar Hardy's gegaan voor mijn bril, waarvan het rechterglas niet helemaal was, zoals het moest zijn. Opnieuw opgemeten en naar de hoofdkantoor gestuurd. Thuisgekomen was het weer nog niet geweldig, maar het regende niet meer. Wij, de dames hadden vanmiddag een workshop fruit-carving. We moesten om kwart over drie weg, dus was het voor mij de moeite niet meer om nog naar het strand te gaan. Roeland is toen met Hans naar het strand gegaan en ik heb nog een uurtje geslapen, wat ook heel lekker is op zijn tijd. Om kwart over drie verzameld en zo gingen de ladys op pad. We hadden besloten om heen te gaan lopen, dus zo gezegd, zo gedaan. Dwars door de kampung, wat op zich al een feest was. Door de stortbuien was het een waterbad en ja hoe kom je daar een beetje ongeschonden door, nou mensen gewoon een paar brommers aanhouden en het is zo gepiept nietwaar Gepke en Lies. Lily, Tine en ik zijn er gewoon doorgebanjerd. Was wel heel erg lachen. Lopen we een eindje verder vind ik honderd roepia op straat, nog geen twee meter verder vind Lies een munt van 1000 roepia. Altijd baas boven baas. Toen moesten we de bypass nog oversteken. Nou mensen dat is een avontuur op zich. Na een heerlijke wandeling van drie kwartier kwamen we op de plaats van bestemming aan. We werden heel hartelijk ontvangen door de pleegkinderen van Ruud en Tine. Eerst een glaasje water en o,wat smaakt dat lekker als je doornat bent van het zweten. Welke gekken gaan er dan ook lopen zullen de  Balinezen wel hebben gedacht. Eerst kregen we een rondleiding door hun nieuwe huis en trots dat ze waren. Ze wonen er met moeder en broer en hun gezin. Made de broer van Wayan is degene die ons deze workshop zou geven.maar dit was nog niet aan de orde we kregen eerst nog een rondleiding door de rijstvelden. Prachtig. We hebben ook nog een fiets in de aanbieding. Morgen sturen we wel een foto mee, want de batterij is leeg op het moment. Na onze wandeling stond Er voor ons allemaal een geschilde watermeloen klaar en kon het feest beginnen. Nou ik zal je vertellen dat het nog niet meeviel. We kregen een vlijmscherp mesje en moesten de insnijdingen maar maken. Natuurlijk hielp Made ons wel een beetje. We zijn allemaal met een prachtige bloem thuisgekomen. Daarna kregen we les in een blaadje snijden en nerfjes maken.zo leuk allemaal. Toen was het tijd voor ons diner. Wat hebben we gesmuld van een voortreffelijke maaltijd. Gemaakt door de heer des huizes.Made had ook nog een prachtige vogel gesneden, deze mochten we meenemen naar het hotel. Tine heeft hem in een natte theedoek gewikkeld en morgen is hij het pronkstuk aan de ontbijttafel. Ik ben nog vergeten om iets te vermelden toen we de rijstvelden in gingen. De hond van Wayan kwam achter ons aan en Tine had niks in de gaten, gaat hij haar zo tussen de benen door, dus ze schrikt zich rot wat hebben wij gelachen. Ook toen Made aan het snijden was moest hij Tine wel hebben, eerst schiet er een stuk komkommer tussen haar benen en later nog een stuk wortel in haar decollete. Ook hier hebben we een donatie gedaan voor de baby van het gezin. Het arme kind zat onder de muggenbeten , op onze vraag of ze dan geen klamboe voor haar hadden, bleek dat deze te duur was. Ook voor mij betekende dit, hier moet een klamboe komen en zo gezegd zo gedaan. Wat heerlijk dat je dan iets kunt uitdelen en dat deze mensen nog zo ontzettend blij zijn met een kleine bijdrage. Na nog even nagepraat te hebben, kwam de taxi voorrijden, want in donker dooreen vreemde kampong te  lopen zagen we niet zitten. Al met al hebben we een superleuke middag gehad. De mannen moesten zichzelf maar redden vanvond met het avondeten. Ze kregen zakgeld mee, maar presteerden het desondanks nog om een ander te laten betalen. Lachen natuurlijk, want hier kun je het eten van je medemens nog wel een keer betalen. Janny en Daan we gaan a.s. Naar Lovina en komen zondag terug. Maandag hebben we weer iets te vieren. We zullen zeker weer wat foto's meesturen, het is inmiddels bedtijd en de regen komt weer met bakken uit de hemel vallen. Wij wensen jullie voor straks ook welterusten. Een hele dikke knuffel van ons.